وقتی اولویت همه چیز بالاست

در واقع هیچ اولویتی وجود نداره.

توی این شرایط: فورا باید یه پست جدید توی اینستاگرام منتشر کنیم. فورا باید با مشتری تماس بگیریم. فورا باید این میز رو جابجا کنیم. فورا باید این اطلاعات رو وارد کنیم. فورا باید یه ریپورتاژ آگهی منتشر کنیم. چون همه اینها اولویت بالایی دارن.

سازمان‌های زیادی با این شرایط روبرو هستن. چون احساس ما توانایی درک اهمیت مسایل رو نداره، اما خیلی خوب میفهمه چه چیزی فوریه. وقتی یه سیستمی مبتنی بر احساسات باشه (نه تفکر) عمر فرایند تصمیمی‌گیری هم درش کوتاه میشه. همه چیز فوریه و باید همین الان انجام بشه.

وقتی اولویت همه چیز بالاست، در واقع هیچ اولویتی وجود نداره.

هرچه بیشتر بر مبنای فوریت‌ها تصمیم بگیرید، اهمیت‌ها کم‌رنگ‌تر میشن. سازمان فوری یه سازمان بیماره. جاییه که بسیاری از فرصت‌ها نادیده گرفته میشن.